Ten tijde van de oprichting van Voergroep Zuid was Deurne nog maar een klein boerendorp aan de rand van de peel met zo’n 6.000 inwoners. Nadat Deurne eerst eeuwen geïsoleerd lag, was hier met de aanleg van de Zuid Willemsvaart en de treinverbinding tussen Eindhoven en Venlo verandering in gekomen. 

In deze tijd werkte 40 tot 60 procent van de bevolking in de landbouw. De magere zandgronden in de Peel behoorden tot de slechtste van Brabant. Er was onvoldoende weiland beschikbaar voor het houden van vee en er was een tekort aan mest. Toch werd er alles aan gedaan om het maximale eruit te halen.

Twee producten konden dit veranderen: kunstmest en veevoer. Deze werden echter nog maar amper gebruikt. Boeren vertrouwden het niet helemaal en wisten niet goed hoe hier mee om te gaan. Daarnaast waren de prijzen hoog en was er tijdens deze ‘magere jaren’ weinig ruimte om te investeren.

Nadat steeds meer boeren kozen voor veevoer en kunstmest wilde men door gezamenlijk in te kopen een inkoopvoordeel behalen. Hiervoor werd op 15 juni 1896 de Boerenbond van Deurne opgericht. ‘Gouden’ Jan Hermans werd benoemd tot voorzitter en hij vormde samen met enkele ‘compaenen’ uit de Landbouwclub en de Boterfabrieken het bestuur.

Naast een gezamenlijk inkoopvoordeel, werd het nu ook mogelijk om centraal kwaliteitcontroles uit te voeren, waarmee de kwaliteit verbeterde.

De katholieke geestelijken speelde een belangrijke rol in het ontstaan van boerenbonden in Brabant en Limburg. Pastoors waren gewend het voortouw te nemen en ze hadden het vertrouwen van de vele gelovigen in Zuid Nederland. Daarnaast waren de geestelijken zich er van bewust dat betrokkenheid binnen coöperaties de invloed van de kerk zou vergroten.

Door zich actief in te zetten wisten de geestelijken een snelle ontwikkeling van het platteland te realiseren.

Op 23 mei 1902 werd Hendrik Roes benoemt tot kapelaan in Deurne. Hij werd ook geestelijk adviseur bij de Boerenbond. Roes stond bekend als een erg actieve adviseur die niet enkel adviseerde op geestelijke zaken. Roes maakte zich de landbouwkunde eigen en droeg via lezingen en cursussen zijn kennis over op de boeren in en rond Deurne. Daarnaast stelde hij gratis kunstmest ter beschikking voor arme boeren. Ook schreef hij makkelijk leesbare boeken over het gebruik van kunstmest.

Tijdens de periode dat Roes geestelijk adviseur was realiseerde de Boerenbond de grootste ledengroei; van ruim 200 in 1902 naar bijna 500 in 1909.

Kapelaan Roes richtte ook de voorloper van het Weekblad voor Deurne op en nam het initiatief om enkele honderden ‘betoogvelden’ aan te leggen. Hierop kon men duidelijk het verschil zien tussen bemeste en onbemeste percelen. In 1909 werd Roes pastoor in Kessel, waarna hij Deurne verliet. Hij werd erelid en  zou enkele jaren later terugkeren in Deurne.

De eerste editie van het Weekblad voor Deurne werd waarschijnlijk in oktober 1903 uitgegeven onder de leden van de Boerenbond. Dit op initiatief van kapelaan Roes. Roes vond het belangrijk dat er goede lectuur beschikbaar was voor landbouwers.

Het weekblad stond bekend als ‘Ons blaadje’, ‘Deurnesch Blaadje’ of ‘Het Boerenbondsblaadje’.

Rond 1910 was het blad ook in de omliggende regio te verkrijgen. Zo werd het niet alleen verspreidt in de huidige gemeente Deurne, maar ook in Ommel, Asten, Helmond, Milheeze, Bakel en Lierop.

In het begin omvatte het weekblad voornamelijk nieuws over coöperatieve organisaties als de Boerenbond en de Boerenleenbank. In 1990 werd de editie van het Peelbelang uit Asten overgenomen en door de jaren heen groeide de oplage mee met de inwoners in de Peelregio. Zo was de oplage in 2013 circa 43.500.

In 1919 keerde kapelaan Roes terug in Deurne. Ditmaal als pastoor. Wederom werd hij geestelijk adviseur van Boerenbond Deurne. dat een jaar eerder omgedoopt was tot Rooms Katholieke Boerenbond Deurne. Roes ging door met het bezoeken van boeren. Ook zette hij de redactie van het blad ‘Rust Roest’ voort. Dit blad was hij tijdens zijn periode in Kessel begonnen.

Doordat bestuursleden door de jaren heen de nodige kennis en ervaring op hadden gedaan nam de invloed van pastoor Roes steeds verder af. Tegen sommige van zijn ideeën ontstond zelfs zachte weerstand. Zo besloot het bestuur in deze periode ondanks de tegenstand van de geestelijken, om de winst van de Boerenbond uit te keren naar rato van oppervlakte gebruikte grond. Het uitgangspunt dat de Boerenbond er in de eerste plaats voor de kleinere boeren was werd aan de kant geschoven.

Tijdens de crisis van de jaren ’30 kwam er een potje om de boeren tegemoet te komen. Ook Pastoor Roes dacht mee. Zo introduceerde hij een nieuw Amerikaans gewas: ‘maïs’. Hier ging het Roes voornamelijk om de kolven. Deze konden namelijk gebruikt worden als voer in plaats van buitenlandse voedergranen. Vooral de kippenstapel moest volgens Roes met maïs worden gevoerd.

In 1936 trad Roes terug uit de Boerenbond omdat hij steeds slechter kon horen. In 1939 vierde hij terwijl hij zwaar ziek was nog wel zijn 50 jarig priesterfeest, maar in 1941 overleed hij op 77 jarige leeftijd.

Tijdens de oorlog werden verschillende panden van Boerenbond Deurne gevorderd. Zo kwam de grote stroschuur aan de Vlierdenseweg al in 1939 onder leiding van het Nederlandse leger. In 1940 kwamen de Duitsers hierin en in 1941 trok de Rijksbrandweer er in.

Ook de toevoer van grondstoffen ging steeds moeizamer. Zo werden verschillende wagens omgebouwd wegens gebrek aan brandstoffen. Daarvoor in de plaats kwamen paard en wagen terug. Ook de uitgave van het Weekblad voor leden van de Boerenbond werd in 1942 gestopt, doordat de Boerenbond geen papier meer kreeg toegewezen.

De Duitse invloed werd steeds groter want op 6 augustus 1941 werden alle boerenorganisaties, waaronder de Boerenbond, onder Duits beheer gebracht. De kerk reageerde direct. Bij iedereen die lid bleef werden de sacramenten geweigerd. Hoewel de Duitsers de Boerenstandsorganisaties een hak wilde zetten moest de voedselproductie doorgaan. Zo werden de standsorganisaties losgemaakt van de economische kant. De economische verenigingen vielen voortaan onder de naam: Coöperatieve Centrale Handelingsvereeniging. Of kort: CAV. Hierbij werd de Boerenbond van vereniging een coöperatie. Al veranderde er in de praktijk niks.

Pas in 1950 kreeg de Boerenbond toestemming voor rechtsherstel. Hierna kon de Boerenbond zoals deze voor de oorlog was hersteld worden. In 1954 kwam de verbouwing van het pakhuis gereed. In deze periode ging de omzetstijging zo hard dat zelfs voor de ingebruikname van de uitbreiding er al weer nieuwe plannen gemaakt werden voor nieuwe uitbreidingen.

In deze tijd veranderde het agrarische landschap ook drastisch. Door ruilverkaveling veranderde kronkelende riviertjes in rechte sloten en werden kleine akkers samengevoegd tot grote ,rechte stukken. Daarnaast gingen boeren steeds verder specialiseren en intensiveren. Dit kwam mede doordat er in deze periode veevoer uit de hele wereld werd aangevoerd. De productie nam hierdoor drastisch toe en ook het aantal dieren in de regio steeg rap.

Eind 1963 was de Deurnese Boerenbond een van de eerste mengvoerfabrikanten in de omgeving die overging op bulkleveringen. Dit te vervanging van het systeem met jute en papieren zakken. Het voordeel hiervan zat in lagere verpakkingskosten, maar er was ook minder personeel voor nodig.

Het nadeel hiervan was dat een bulklevering alleen zin had bij boerenbedrijven met een flinke afname. Daarnaast riep het moeilijke vragen op. Moesten bulkafnemers korting krijgen? Bulkleveringen waren goedkoper, maar er was een grote solidariteit tussen kleine en grote boeren. Toch ging de Boerenbond in 1966 overstag. Economische argumenten waren belangrijker geworden.

Door de jaren heen was de economische kant van de Boerenbond steeds belangrijker geworden. De Standsorganisatie kwam overal in Brabant steeds verder in de verdrukking. De NCB kwam hierbij met het idee voor ontkoppeling. Boerenbond Deurne nam dit idee over. In de statuten werd hierbij ook opgenomen dat Deurne geen nieuwe klanten mocht werven uit andere parochies dan Deurne-dorp. Bestaande relaties mochten blijven.

Ondertussen bleef Boerenbond Deurne zich ontwikkelen. Er moest wederom uitgebreid worden. Dit was niet mogelijk aan de Stationsstraat. Er werd een nieuwe locatie aan het kanaal in Helmond gevonden. Dit was financieel de meest aantrekkelijke optie, maar het stootte ook veel leden tegen het zere been dat zij de productie van ‘hun’ Boerenbond naar een andere plaats zagen vertrekken. Na een lange jaarvergadering werd met een kleine meerderheid toch besloten om de plannen in Helmond door te laten gaan. De kantoorwerkzaamheden bleven in Deurne.

In 1981 werd de nieuwe fabriek in Helmond in gebruik genomen. De oude fabriek in Deurne bleef nog tot 1985 in productie, maar werd hierna gesloten.

De eigen leden waren niet de enigen die sceptisch waren over de verhuizing naar Helmond. Ook de CHV voorzag dat de problemen rondom het werkgebied terug zouden komen. Hierdoor ontstond een hele affaire die er uiteindelijk voor zorgde dat de leden er met een grote meerderheid voor kozen om een zelfstandige koers te varen. Hierop nam het bestuur van de CHV in 1982 het besluit om Deurne te royeren.

Eind jaren ’80 was er rust in de organisatie. Waar in de jaren ’60 en ’70 klein zijn een als een zwakte werd gezien, bleek nu dat de kleinere mengvoerleveranciers juist flexibel konden opereren. Het ging economisch voor de wind en doordat Boerenbond Deurne dicht bij de klanten stond groeide het aantal klanten in de regio sterk.

Hierdoor werd in 1985 de capaciteit in de fabriek uitgebreid, maar ook nieuwbouw van andere bedrijfsonderdelen werd mogelijk. Zo volgde een tankstation, de eerder genoemde Praxis en het nieuwe kantoor in Deurne.

Na een investering van bijna 10 miljoen euro opende Boerenbond Deurne in 2006 Bracofeed Storage in Oss. Op deze op- en overslaglocatie voor veevoergrondstoffen voerde Boerenbond Deurne haar grondstoffen aan. De capaciteit van Bracofeed lag op 10.000 ton grondstoffen in grote silo’s.

De volgende stap was om op deze locatie een diervoerfabriek met een capaciteit van 400.000 ton voer op jaarbasis te realiseren. Deze fabriek is er echter niet gekomen.

Begin 1900 begon molenaarsfamilie Bruekers in Nederweert al met de productie van diervoer. Sinds de jaren ’80 is het bedrijf volledig gespecialiseerd in voer voor legpluimvee en opfok. In 2007 werd Bruekers overgenomen door Isidorus, waardoor het onderdeel van de coöperatie werd.

Ook verzekeraar Zuiderhuis werd in 2007 onderdeel van Isidorus. Op dit moment is het hoofdkantoor van Zuiderhuis gevestigd in Weert. Daarnaast zijn er locaties in Horn en Deurne.

In 2017 lanceerde Voergroep Zuid de Pluimvee app. Hiermee werd het landelijke nieuws gehaald. Met de Pluimvee app konden pluimveehouders namelijk in twee minuten de kans op pikkerij voorspellen. De app werd verder uitgebreid met: een hittestressvoorspeller, IKB-KAT agenda met automatische attenties voor belangrijke momenten en een nieuwsoverzicht.

De app is nog steeds te downloaden in de appstore.

Eind maart 2021 werd de op- en overslaglocatie in Oss gesloten.
Bij de aankoop van de locatie Oss was er de intentie om hier een nieuwe mengvoerfabriek te bouwen aan het water. Door veranderende marktomstandigheden en aanpassingen van de sluizen in Helmond is dit scenario op dit ogenblik niet realistisch meer.

Voergroep Zuid heeft er voor gekozen om wat op- en overslag van grondstoffen een  samenwerking met Vitelia aan te gaan. De Vitelia-locatie in Wanssum is modern en goed gepositioneerd ten opzichte van de fabrieken van Voergroep Zuid.